Organisaties

Wie is de organisatie en wat doen wij

XONAR algemeen

XONAR biedt hulp bij veilig opvoeden en opgroeien aan kinderen, jongeren en ouders in Limburg. Met circa 500 medewerkers zijn wij de grootste jeugdzorgaanbieder in Limburg. Jaarlijks ondersteunen wij zo', 2.600 kinderen/jongeren en hun gezinnen. Daarnaast bieden wij opvang en hulp aan vrouwen met of zonder kinderen die in moeilijkheden verkeren en bijvoorbeeld te maken hebben met huiselijk geweld of eerwraak. Voor hen verzorgen wij hulp aan huis, of zij kunnen als dat nodig is veilig (en tijdelijk) bij ons wonen. OOk begeleiden wij (aanstaande) jonge ouders die moeten gaan zorgen voor hun pasgeboren kindje. Verder  biedt XONAR opvang en begeleiding aan alleenstaande minderjarige vreemdelingen.

Ambulante zorg XONAR vrouwenopvang en hulpverlening

XONAR vrouwenopvang en hulpverlening heeft de mogelijkheid om u ambulant te begeleiden. U krijgt dan individuele gesprekken of u neemt deel aan groepswerk zonder dat u verblijft in de opvang. De ambulante hulpverlening richt zich vooral op slachtoffers (ook kinderen) en plegers van huiselijk geweld. De ambulante hulpverlener schat samen met u in of aanvullende hulpverlening gewenst is. Wij streven er naar om zoveel mogelijk personen die voor u belangrijk zijn te betrekken bij de hulpverlening.

Opvang XONAR vrouwenopvang en hulpverlening

De opvang van XONAR vrouwenopvang en hulpverlening vindt plaats in een centrale opvang en in panden voor begeleid wonen. In de meeste gevallen wordt u eerst opgevangen in de centrale opvang. Hier zijn units met een gezamenlijke leefkamer en keuken. Ook zijn er in de centrale opvang meer zelfstandige units. Tevens zijn er faciliteiten als kinderwerk en kinderopvang, keukens, computers met een internetaansluiting en recreatieve mogelijkheden.

XONAR Jonge Ouders

XONAR vrouwenopvang en hulpverlening vangt (aanstaande) jonge ouders op die ondersteuning vragen in de verzorging en opvoeding van hun kind(eren).

Crisisopvang

Hoe werken wij en voor wie

Ambulante zorg in de praktijk

Wij besteden aandacht aan uw relaties met (ex) partners en gaan we ook in gesprek met hen, natuurlijk in overleg met u. XONAR vrouwenopvang en hulpverlening ziet huiselijk geweld niet als een probleem van alleen van het slachtoffer of de pleger. Een pleger is immers vaak ook een beetje slachtoffer en een slachtoffer een beetje pleger. Wij helpen cliënten om bijvoorbeeld terug te keren naar de partner, indien u dit wenst. Wij begeleiden uw terugkeer naar uw partner door gesprekken met u en uw partner te voeren, om huiselijk geweld te voorkomen en te werken aan het verbeteren van uw relatie.

Wij werken nauw samen met de Riagg voor onder andere traumaverwerking en het maatschappelijk werk voor bijvoorbeeld materiële en psychische ondersteuning.

XONAR vrouwenopvang en hulpverlening is aangesloten bij het veiligheidshuis district Maastricht. Dit houdt in dat meldingen en aangiftes van huiselijk geweld worden besproken. Waar nodig wordt XONAR vrouwenopvang en hulpverlening gevraagd zorg te bieden aan cliënten uit het politiedistrict Maastricht. Dit kan zowel opvang zijn als ambulante hulpverlening.

Opvang in de praktijk

Onze hulpverleners werken vanuit ons appartementencomplex waarin ook de appartementen voor de vrouwen zijn. Afspraken met onze hulpverleners zullen veelal hier plaatsvinden. De duur van de opvangperiode is afhankelijk van uw hulpvraag. Het kan zijn dat u een zelfstandige eigen woning wilt gaan zoeken. Ook is het mogelijk dat u kunt terugkeren naar uw eigen woonsituatie.

De opvang kan een ‘noodbed’ zijn wanneer u vanuit een crisissituatie door ons wordt opgevangen. De cliënten die gebruik maken van het noodbed, moeten wel afkomstig zijn uit de regio’s Maastricht heuvelland of Sittard-Geleen.

Jonge Ouders

(Aanstaande) jonge ouders krijgen ondersteuning in het zelfstandig kunnen leven met hun kind. Het is belangrijk dat er aandacht is voor de relaties van de jonge ouders en hun ouders, familie, en vrienden. De vaak jonge vader wordt intensief betrokken in de hulpverlening.

Een medewerker aan het woord

De weg naar de kamers duurde eindeloos. Ik kon de tranen niet controleren. Alle gedachten door mijn hoofd.. “Waarom moest je mij weer slaan? Waarom moeten mijn kinderen dit doormaken? Waarom gebeurt dit? Ik heb alles verpest voor ons.. God, blijf bij ons”....

Tot gisteren hadden we alle drie een bijna normaal leven, dacht ik... een normaal leven dat we altijd zo graag wensten. Ik dacht dat ik eindelijk een gezinsleven aan Andrei en Eddy kan geven. Ik dacht dat ik, eindelijk, een droom had vervuld voor ons... Ik dacht dat zelfs tot gisteren, rond 11.00 uur toen de politie mij thuis had opgehaald en naar maatschappelijk werk had gebracht, niet wetend wat anders gedaan moest worden met een vrouw die net geslagen was.

“Hier is jouw kamer”, zei de aardige jonge vrouw, en daar is een kamer voor de jongens.“ In mijn hoofd hoorde ik een sarcastische stem: “Nogmaals, proficiat meid, gisteren was je verjaardag.” Ik had toch geluk dat we bij XONAR vrouwenopvang terecht konden. We hadden tenminste een plaats om te slapen en te eten. We zaten niet op straat. Het belangrijkste was dat we bij elkaar konden blijven! Andrei is namelijk 16 jaar oud. Hij had eigenlijk naar een jongerenopvang moeten gaan, maar dat kon ik helemaal niet laten gebeuren. Zijn lichaam is misschien aan het veranderen door puberteit, maar geestelijk is hij nog een afhankelijk kind. Ik kon het niet laten gebeuren. Als we uit elkaar moesten, dan ging ik misschien terug naar huis ongeacht de omstandigheden. Ik kon het niet laten gebeuren... Dus ondanks alles was ik blij dat we samen bleven.

De eerste dagen in de opvang waren niet makkelijk. Emotioneel was ik helemaal kapot. Ik begon mij te richten op wat er meteen moest gebeuren, wat er geregeld moest worden. Ik was blij dat ik de mogelijkheid had om te kunnen bellen en internetten. Ik moest zo snel mogelijk zorgen dat Andrei en Eddy naar school mochten gaan. Dat was echt niet makkelijk. Ik had regelmatig hulp en advies gevraagd bij de opvang. Ik heb gebruik gemaakt van alle spreekuurtijden om dingen te kunnen regelen. Het was eigenlijk ook een afleiding voor mij, zodat ik niet bleef piekeren overdag. Of misschien om te voorkomen dat ik emotioneel ging vallen. Dat kon ik me niet permitteren. Ik moest sterk blijven voor mijn kinderen.

De eerste dagen was ik continu met een notitieblokje en een mobiele telefoon in mijn handen. Rondlopen door de opvang, wachten op nieuws, wachten op afspraken, wachten op telefoontjes van mijn familie of vrienden, wachten op groepsleiding voor spreekuur om verder te kunnen praten en bellen met instanties.

Ik was verrast om zo veel vrouwen, moeders, meisjes, van verschillende afkomst, verschillende culturen in dezelfde situatie te zien. Ik vond het moeilijk en machteloos als ik ze soms zag huilen, of niet kunnen eten of zorgen maken om onnodige dingen zoals: wie is aan de beurt om te koken of wie moet poetsen? Wie houdt zich aan de opvangregels en wie niet? Ik wist dat deze dingen echt niet belangrijk waren als ze leken, maar hun pijn of verdriet door privé-omstandigheden was zo groot dat ze niet anders konden reageren. Gelukkig was er hulp genoeg van de begeleiding en maatschappelijke werkers aanwezig...en vooral geduld.....

Na een paar weken mochten ik en mijn kinderen in een pand gaan wonen. Dat vond ik echt leuk, vooral voor Andrei en Eddy... Ze moeten nu rekening houden met de huisregels die bij de leeftijd van 16 en 14 jaar horen. Ik denk dat het niet zo vaak gebeurt dat bij een vrouwenopvang moeders met zo’n grote kinderen terecht komen. De algemene opvangregels wat betreft bedtijd, buitenspelen, tv kijken waren dan ook niet echt van toepassing op hun.

Eerlijk zeggen hadden we het een beetje moeilijk in het begin toen we in het pand kwamen wonen. We hadden geen fietsen en ook geen internet meer. Maar gelukkig, ik kon fietsen regelen door overal te vragen. De maatschappelijke werkers en mensen die bij onze XONAR-opvang werken, hebben ons ook actief geprobeerd te helpen met het zoeken naar fietsen. Maar internet op pand is nog een vraagteken. Ze zijn nog bezig om een oplossing te zoeken..Internet is geen luxe meer tegenwoordig, maar iets dat echt bij het dagelijkse leven hoort. Schoolopdrachten, bankieren, communicatie, werk zoeken enz... Ik ben ervan overtuigd dat de opvang snel een oplossing gaat vinden..

Ik waardeer enorm wat XONAR doet voor ons. En ik ben echt dankbaar, vooral omdat ik en mijn kinderen niet uit elkaar hoefden. Ik reken nog op hun hulp en advies om een nieuw leven te kunnen beginnen.

Ik ben in mijn leven gevallen en opgestaan, en nog eens gevallen en opgestaan, en nog tientallen keer gevallen en opgestaan...Het hoort bij leven... Je moet je leven nemen zoals het komt.. Je moet het leven voelen, ervaren, proeven... Sommige zeggen dat je je lot zelf kiest voordat je geboren wordt... Ik zou dan in de spiegel kijken en mijzelf vragen: “Meid, waar was je in Godsnaam mee bezig?”

Maar ik zou ook zeggen en niet alleen tegen mijzelf: “Geef nooit op! Ga door! Leven is jou gegund.”

Contactgegevens